De behandeling van een Charcot voet is een langdurig en intensief traject. In eerste instantie bestaat deze uit volledige rust. De voet mag in de actieve fase absoluut niet belast worden. Indien de voet toch verder belast wordt, dreigt verdere inzakking van de voet en dreigen er wonden te ontstaan  die zeer moeilijk  of niet te genezen zijn. Daarom wordt de voet voor langere tijd in het gips gezet. Dit noemen we een Total Contact Cast (TCC). Patiënten moeten regelmatig op controle komen om het gips te wisselen en de voet te controleren. Deze gips immobilisatie kan enkele maanden duren en kan daardoor een grote belasting vormen voor de patiënt en zijn/haar naaste omgeving. Naast praktische zaken, zoals met een rolstoel in huis leven of problemen op het werk, is de mentale belasting ook erg groot. Het is dan ook van groot belang dat er voldoende aandacht is voor al deze problemen op verschillende vlakken.

In de stabilisatie fase is het de bedoeling dat er adequate schoenen aangemeten worden. Deze worden volledig op maat gemaakt door de orthopedisch schoenmaker.

Vanwege de uitgebreidheid van problemen die een Charcot voet met zich meebrengt, worden patiënten binnen het Zuyderland Medisch Centrum behandeld in een multidisciplinair team. Dit team bestaat uit: een orthopeed, een vaatchirurg, een internist, een revalidatie arts, een orthopedisch schoenmaker, een  gipsmeester en een verpleegkundig specialist. Patiënten met een Charcot voet worden met regelmaat door dit team gezamenlijk gezien en tussentijds door afzonderlijke leden van dit team. Omdat een Charcot voet kan leiden tot ernstige vervorming van de voet, is het belangrijk de ontwikkeling goed op te volgen. Ernstige vervorming kan namelijk leiden tot drukplekken en chronische wonden of tot een niet belastbare voet.

Afhankelijk van de fase waarin een patiënt zich bevindt, ziet het behandeltraject er als volgt uit;

1:  actieve fase: De patiënt krijgt een onderbeensgips waar hij/zij niet op mag lopen. De patiënt mag alleen op de voet staan voor transfers naar toilet/bed/stoel. Afhankelijk van de gemeten temperatuur en hoe de voet eruit ziet kan besloten worden het TCC nog verder voort te zetten.

2: Stabilisatie fase: Indien het temperatuurverschil voldoende verminderd en stabiel blijft en de voet geen tekenen van ontsteking meer vertoont (zoals roodheid, zwelling , warmte) kan een eerste maat genomen worden voor de orthopedische schoen. De patiënt krijgt nu ook gips dat belast mag worden, volgens een opbouwschema met enkele minuten per dag. Vanaf het moment van maatname voor de orthopedische schoenen tot aan de definitieve levering zit gemiddeld 2 tot 3 maanden.

3: Uitgebluste fase:  Als de orthopedische schoenen klaar zijn, krijgt de patiënt een afneembaar gips zodat er gewisseld kan worden tussen gips en schoen. Ook hier gelden weer duidelijke opbouw richtlijnen.

Het doel van de orthopedische schoen is, net zoals bij het onderbeensgips, om de voet te ondersteunen en de drukgevoelige plaatsen te ontlasten. De voet zal namelijk altijd verminderd belastbaar blijven en gevoelig voor het ontstaan van wonden. De patiënt krijgt een orthopedische schoen die een hoge en stijve enkelschacht en een stugge schoenzool heeft. Hij/zij zal hiermee kunnen lopen, maar zal ook merken dat lopen op oneffen terrein, traplopen en autorijden hiermee moeilijker gaat. Omdat er geen of een verminderd gevoel is in de voeten, blijft het belangrijk om de voet dagelijks goed te controleren op drukplekken of wondjes. Een kleine beschadiging van de huid kan namelijk grote gevolgen hebben.

Er zal altijd geprobeerd worden om de vervormde voet zo goed mogelijk te beschoeien om zo een risicovolle operatie te vermijden. Soms is het echter noodzakelijk om een operatie uit te voeren bij een Charcot voet. Welke operatie er precies uitgevoerd wordt zal per patiënt verschillen, net als het nabehandelingstraject. De belangrijkste risico’s van een operatie zijn wondinfecties, toenemende vervorming van de voet en falen van het materiaal dat gebruikt wordt om delen in de voet vast te zetten.